Goeiemorgen iedereen!
We worden wakker met een heuse busrit op het programma. Ongeveer 6 uurtjes onderweg en misschien langs Orvieto. Inês nam een korte duik in het zwembad met een klein beetje hulp van Joeri en Quinten. Er gingen er ook een aantal weer naar de capuccinoclub. Het zonnetje schijnt, maar veel warmte is er toch nog niet. Er wordt gepraat en gelachen ook al om half 8. Je merkt dat alleen de trouwe leden afkomen. We zijn met een stuk of 20 man. Iedereen, nog halfslapend, drinkt zijn koffietje op voor de nodige cafeïne op te doen om de dag door te komen. Kevin en Steff spelen vier-op-een-rij terwijl ze wachten op hun capuccino. Het is een tactisch spelletje. Drie stappen vooruit denken is niet altijd even makkelijk op zo’n uur. Update: Kevin had gewonnen!
Ik denk dat iedereen wel wat wil slapen in de bus. Want we zijn allemaal moe, van een beetje slaaptekort én van een beetje vermoeidheid. Het is een lange, zware reis, maar wel de moeite waard!
De Vesuvius torent hoog boven alle anderen uit. Niet omringd door wolken, wel alleenstaand, het is een weeskind van een lange geschiedenis. De laatste keer dat hij iets gezegd heeft, was 2000 jaar geleden. Een stille jongen is het. De auto’s hier zijn ook allemaal sardienenblikjes op wielen. Meer ducttape dan wat anders. En ze rijden alsof ze op een Formule 1-circuit zitten.
Allemaal koffers inleveren bij Elke, Matisse en Amber en de bus op. Vele dekentjes en kussens komen boven en ik geef ze geen ongelijk. Het is een pittig ritje naar Firenze. We laten de Vesuvius achter ons, rijden langs heuvels en gebergtes. Op en neer, links en rechts. We worden meegevoerd door de wind. Ook wel tegengewerkt, maar dat voelen we allemaal niet dankzij de moderne technologie. Ik waan me hier 500 jaar, wat zeg ik 1500 jaar terug in de tijd, maar word er weer uit getrokken door de tekenen van de eigen tijd. Je droomt weg als je naar de omgeving kijkt. Het is iets unieks dat landschap in combinatie met de overblijfselen van enige tijd geleden. De claxons vervagen naarmate we verder weg rijden, maar dat beeld van die vulkaan blijft in je geheugen gegrift staan.
Ik zie alleen maar zwart, ben ik aan het slapen of heb ik alleen maar mijn ogen dicht? Misschien beiden, het is in ieder geval donker. Muisstil is het in de bus, het enige wat je hoort, is de muziek die door de boxen speelt. De helft van de leerlingen slaapt, diep in dromenland. Wat zouden zij zien? Of nog belangrijker, wat zien zij niet? Hoge gebergtes, kleine heuvels, lange en goede wegen. Alles wat België niet heeft. En met kleine heuvels bedoel ik niet zoals die van de Ardennen. Dat is maar miezerige, omhooggaande grond. En daar zijn we dan trots op. Dan lach je jezelf toch uit wanneer je dit ziet? De combinatie van de muziek en dit toneelstuk is om van te smullen. Hoe hard je de muziek ook zet, het blijft op de achtergond spelen. Het landschap trekt al de aandacht. Velen zien dit niet, kijken alleen maar naar monumenten, de huizen ennnn.. winkels. Is daar iets mis mee? Nee, helemaal niet. Iedereen heeft andere intresses, iedereen neemt ergens anders genoegen mee. En zoals het nu is, nemen velen genoegen met slaap inhalen. Om 11 uur stijgt de luchtvochtigheid. Druppels tikken op de ramen. Regen, een fenomeen dat we al van Sienna niet meer gezien hebben. Een week geleden dus. Zwarte, plastieken ‘staven’ gaan heen en weer. Ze willen de druppels wegkrijgen.
We maakten een toiletstop waar velen inkochten deden. Hetgeen dat het meest opviel was de meterdoos Pringles van Kevin. Niet de slimste inkoop, maar het is de gedachte die telt.
We kwamen aan in Orvieto met behulp van een funiculaire. Het is gelegen in het groene hart van Italië. We speelden een stadsspel voor 2 uurtjes. Hierin moesten we foto’s nemen op bepaalde plekken met eventueel een Italiaan(se). Ook enkele vraagjes werden beantwoord en de Orvietaanse specialiteit werd gekocht en geproefd. Samenkomen deden we bij de ‘Duomo’ met een ijsje als afsluiter. Orvieto was een mooi stadje. Niet al te veel te zien, maar dankzij het spel hebben we er op een leuke manier kunnen doorwandelen. Totaal niet toeristisch en zeer rustig. De terugweg deden we met de beentjes. Ik denk dat we aan onze kilometers moesten komen vandaag. Het was dalend maar dat wil niet zeggen dat het niet vermoeiend is. Onze knietjes beklaagden het wel, denk ik.
We rijden naar een hotel waar we al 30 jaar komen. Ben benieuwd hoe het eruitziet. Aangekomen op het hotel, bleek het echt goed mee te vallen. Sommigen bleven beneden kijken naar United-Barcelona. Sommigen waren met elkaar aan het communiceren van balkon tot balkon. Toen we het eten kregen, waren er veel instemmende blikken. Het was vele beter dan de vorige hotels. Er was zelfs ‘gratis’ drinken. Op het menu stond …
De eerste prijs werd weggekaapt door ‘Thaismoestkakken’. De kaasballetjes werd tweede en werd op de hielen gevolgd door de Handy’s.
Sommigen bleven beneden voetbal kijken. Anderen gingen slapen. Nog anderen gingen een stapje in de wereld zetten en de overgeblevenen speelden op de Playstation 3 voetbal, georganiseerd door Siebe. Het was al snel half 12 en iedereen ging een dutje doen om morgen weer fris uit de veren te kunnen om Firenze te bezoeken.
