Buongiorno!

Eerste dag Rome vandaag, en wat voor een! Om 7.15 uur trekt de cappuccinoclub eropuit met 34 leden. Groot succes deze reis, en heel wat mensen die nog geen enkele ochtend hebben gemist.

Ook bijzonder vandaag: de zeventiende verjaardag van Jakob, die een Rubikskubus kan oplossen in minder dan 50 seconden. ‘Gewoon enkele algoritmes toepassen’, zegt hij daarover, en in de kubusclash die hij vandaag tegen Sander uitvecht, haalt hij het met een seconde verschil in ronde drie. Of liet Sander hem winnen omdat het Jakobs verjaardag is?

Na ons ontbijt in Hotel Green Palace **** trekken we naar Rome. We krijgen heel de dag stralende zon, en dat heeft zo zijn gevolgen: Lora, Wim V, Bart R, Pieter V, Niels B, Kwinten, Pieter M en Jodie zijn maar enkele mensen van de groep die eruitzien als roodhuiden. De eerste zon heeft zijn werk dus gedaan.

Intermezzo: Miro doet de groetjes aan zijn papa. Michiel ontmoet voor de tweede keer in drie dagen Vincenzo, een Italiaan die hij al zag in Montecatini Terme. Moet ook lukken, in zo’n massa volk. Lara is in navolging van YouTube-hype Salt Bae ‘Water Mae’: ze moet nog even oefenen, maar is binnenkort te zien op het wereldwijde web.

Op de bus naar Rome maken we de winnaars van het spectaculaire Orvietospel bekend: Stijn, Ids, Ruben, Wout & Kevin winnen voor de Schone Slaapsters (Britt W, Rebecca, Julie, Charlotte VO, Femke en Jorien) en de groep van Tijmen, Noé, Jurriën en Simon M, die dolblij is met de paaseitjes die ze krijgen. Is de overwinning van Ruben en co is het bewijs dat smeergeld gebruiken rendeert in een land als Italië? Ze lieten in elk geval niet na alle trukken van de foor in te zetten om dit spel te winnen, maar eerlijk is eerlijk: ze hebben het verdiend.

We wandelen met de groep op de modderige kade langs de Tiber, schuifelen op een bepaald moment vooruit om recht te blijven, maar geraken uiteindelijk met zijn allen ongehavend bij de volgende brug, waar we ons terug op de begane grond begeven. Miro, Lorenza, Wouter, Siebe, Nathan, Michel en Britt W geven voor de zekerheid hun schoenen toch maar even een badje. Jakob krijgt het letterlijk aan de stok met Rob – zijn die grote bamboestokken hulpmiddelen om recht te blijven in het Tiberslijk?

Op het einde van de dag zijn ze toch sowieso proper, de schoenen, want we wandelen in totaal weer meer dan vijftien kilometer bij elkaar, en dat is zowat het gemiddelde per dag van deze reis … Eens in Vaticaanstad doen we weliswaar bijzonder lang over enkele meters: er zijn draconische veiligheidsmaatregelen, waardoor we twee keer langs de scanner moeten.

Om te vermijden dat er al te veel andere bezoekers ons voorbijsteken, vormen Rob, Seppe, Jakob en Robbe B een cordon: niemand komt erdoorheen. Wie wel door de scanner geraakt met een schaar, is Tijmen. Hij heeft meer geluk dan Robbe VD een tijd terug in het Justitiepaleis in Antwerpen …

Ons bezoek aan Vaticaanstad neemt veel tijd in beslag, maar is absoluut de moeite waard: we worden gezegend door de paus, voor Lou en Lotte een bijzonder moment omdat ze exact achttien jaar geleden gedoopt werden.

Na een paar gidsbeurten op het plein rusten we daar even uit in het zonnetje: Ids geniet als een ware pasja van de aandacht die hij krijgt van Charlotte, Noor en Julie.

We gaan ook nog binnen in de basiliek kijken, Eggy zorgt voor een mooie gidsbeurt met microfoon en oortjes.

Eens buiten blijft de zon branden: Simon VDP heeft na een tijd de band van zijn fototas in zijn nek staan en overweegt de letters eruit te knippen en zo een sponsorcontract te verdienen bij Nikon. Dat verdient hij volgens ons sowieso al voor de mooie foto’s die hij maakt.

In de namiddag trekken we van het Circo Massimo naar het Tibereiland, waar studenten geneeskunde in spe Lora en Noah K extra aandachtig luisteren naar de uitleg over het geneeskunde-eiland van Rome. Daarna gaat het richting Trastevere: leuke wijk met veel fijne eetadresjes. En eten is wat heel wat van onze zesdejaars dan op doen vandaag: Kato, Noor, Charlotte, Cato, Lissa, Femke & Ilke eten heerlijke Romeinse specialiteiten voor een spotprijsje. Even later is er even stress omdat een bus niet komt opdagen, maar ze slagen er toch in de laatste drie kilometer van de wandeling in 25 minuten af te leggen en zo nog op tijd aan het afspraakpunt te zijn. Respect! Noor bloost ervan, of is het toch van de zon?

In hetzelfde restaurant eten Simon VDP, Siebe, Wouter, Seppe W & Thibaut lekkere pizza margherita. We eten ook heel wat ijsjes: Lore maar liefst vier(!). Florian en Lukas maken er ook een culinaire wandeling van: ze combineren ciabatta met porchetta en muziek op het gezellige plein voor de basiliek Santa Maria in Trastevere.

Rome is een grootstad waar we goed op onze spullen moeten letten. Inspiratie genoeg voor een experimentje, denkt Loes, en ze test op de metro de alertheid van Lorenza, die haar betrapt. Bij Michel heeft ze meer succes …

Moe maar voldaan komen we terug aan in het hotel. We eten farfalle met pesto en nadien een schnitzel met sla en frietjes, vanilleflan als dessert. De kilo’s komen er gestaag bij op deze Italiëreis. Tijdens het avondeten toont Kevin zich wel heel vaardig met de Smart-tv die in het restaurant hangt: we krijgen verrassende foto’s te zien van Bart R en Pieter V.

Na het avondeten gaan de meesten naar bed. Miro vindt ondanks de vermoeidheid nog inspiratie voor een eigen pianocompositie met de titel ‘Ode für Amber’. Klasse.

Gaan nog met Egidius naar een bar in de buurt: Lukas, Florian, Will, Ibrahima, Lora, Anne, Robbe VD, Jonas en Lukas. Morgen ook present voor de cappuccinoclub? Ongetwijfeld!

Morgen nog een dag Rome, met een tweede spel dat ons langs tal van bezienswaardigheden brengt, in de namiddag het Rome van de oudheid. Daarna trekken we naar de Engelenburcht en ‘s avonds staat er pizza in Ristorante Monte Carlo op het menu. Nu al een dag om naar uit te kijken!

A domani!

Onderstaande verslag kwam gisteravond net na het plaatsen van het verslag nog binnen. Zeker het lezen waard: het bewijs dat we schrijftalent op Sint-Jozef hebben.

(Jonas Konings, Robbe Willeme, Robbe Van Doren, Michel Tobias en Rune Schepers)

In groepjes van drie tot zes gingen we de stad Orvieto door middel van een stadsspel verkennen.Toen we hoorden dat onze groep opgesplitst zou moeten worden brak ons hart een beetje. Maar we beseften al snel dat we een hele namiddag zouden kunnen genieten van rust die zich manifesteerde door de afwezigheid van slap gelul (en labiele opmerkingen) van bepaalde mensen, wiens naam we niet zullen vernoemen om conflicten te voorkomen, konden we toch over onze hartbreuk heen geraken.

Omdat we met deze groepsbreuk onze vaste gidsen (Wout en Stijn) waren kwijtgeraakt moesten we eerst een nieuw persoon belasten met de lastige taak om ons van A naar B te loodsen. Jonas was de jongeman die we uiteindelijk met schrik in onze harten en de geruststelling van een GPS in onze broekzak doorheen de gezellige straatjes van Orvieto zouden volgen.

Orvieto zouden we kunnen vergelijken met Robbe Van Doren, klein maar fijn en zeker de moeite om te leren kennen als je niets om handen hebt. Omdat Orvieto gelegen is op een berg werden we eerst door een lift tegen de bergwand naar boven gebracht.

Eenmaal boven aangekomen werden we met een opdrachtenbundel aan ons lot overgelaten. Dit lot hebben we dan in de semi bekwame handen van Jonas gelegd.

Om maximale efficiëntie te garanderen hebben we ons eerst neergezet in een gezellig parkje met een schitterend uitzicht op de omgeving van Orvieto voor het bekijken van onze opdrachten en het eten van broodjes. Deze laatsten zijn in de natuur beland waar ze niet misstonden tussen de stenen die bijna even hard waren.

Nadat we onze wandeling hadden uitgestippeld en ons van extra ballast hadden ontdaan kon het echte werk beginnen.

Met een onverwachte vakkundigheid gidste Jonas ons doorheen dit pittoreske dorpje. We ontdekten dat het Engels van menig Italiaan nogal gebrekkig is en maakten onderweg ook kennis met de plaatselijke dronkenlap die in benevelde toestand en in alle rust door de stad waggelde op zoek naar middelen om zijn roes te verlengen.

Na een namiddag vol interactie met vriendelijke Italianen en leuke wandelingetjes doorheen gezellige, met kinderkopjes bezette straatjes was het tijd om onszelf te trakteren op een streekgebonden delicatesse.

Jonas zijn eerste misstap als gids, die we na zijn succes overschat hadden, werd gevolgd door het bereiken van een lokaal wijnwinkeltje waar we “ne plaatselijke witte” hebben gekocht met geld uit het heterotasje van Jonas. Dit verkregen item consumeerden we op een uitzichtpunt met zicht op de flank van een van de vele heuvels in het landschap.

Onze eerste bescheiden stapjes als fameuze wijnproevers werden echter onderbroken door een hond die een ons allen bekende angst in Robbe Van Doren naar boven bracht.

Vervolgens lieten de leerkrachten hun goed hart zien en we lieten ons even gaan in een plaatselijk ijssalon. Deze vergaarde calorieën zijn nadien genadeloos verbrand tijdens de afdaling langs een wandelpad tegen de bergwand dat een panoramisch zicht bood op het omliggende gebied.

Verder gingen we nog even langs een uniek stadje op een berg waar we een afschuw voor bergen hebben opgelopen maar de berg waar het om te doen was toch niet zijn opgelopen…

Al bij al een leuke dag dus

Om een wijs persoon te citeren zeg ik nog even: “Waarom maken ze niet gewoon alles plat?’

Recente berichten
Contacteer ons

We zijn er momenteel niet. Maar u kan ons steeds een e-mail sturen, wij proberen zo snel mogelijk te antwoorden!

Not readable? Change text. captcha txt

Start typing and press Enter to search