Beste lezers

Vandaag trokken we naar Orvieto en Bagnoregio. De leerlingen zorgen zelf voor het verslag. Hieronder leest u wat we van hen ontvingen …

Seppe VDB, Sander VDA, Robbe Bruijns, Rob VM, jarige NOAH SIMONS!!, Jakob V, ofwel: Les bois de-sous

Na een korte plaspauze hebben we lekker genoten van het uitzicht vanuit het stadje Orvieto. Na een fotoshoot van onszelf en vooral van de jarige, Noah Simons, die we overigens goed hebben gevierd met ballonnen en toeters, zijn we echt begonnen met de zoektocht. Die bracht ons doorheen heel Orvieto, maar het weer speelde ons even parten, gelukkig duurde de regenbui maar een kwartiertje. Voor de rest verliep alles heel vlot met veel grappen en grollen en leuke foto’s nemen tijdens het genieten van een zalig lentezonnetje. Uiteindelijk kwamen we als een van de eersten aan op de eindbestemming, het plein voor de Dom van Orvieto. Nadat iedereen was gearriveerd, kregen we nog een leuke verrassing van de leerkrachten ter ere van Noah zijn verjaardag: iedereen gratis ijs! Al met al een leuke dag dus.

Fameuze spreuk van Noah Simons: ‘Ballon, ballon, ballon, straks schijnt de zon!’

De schone slaapsters (Britt W, Rebecca, Julie, Charlotte VO, Femke en Jorien)

Er waren eens 6 meisjes in het gezellige stadje Orvieto, waar het zonnetje scheen en de sfeer er goed in zat!

Jammer genoeg zagen we op een gegeven moment het mooie zonnetje verdwijnen

en kwamen er grijze, donkere wolken in de verte piepen. Je kon zelfs de regen zien vallen. Langzaamaan kwamen de wolken dichter en dichter en toen begon het ook in Orvieto te regenen. Rebecca (aan het woord) en Jorien zorgen ervoor dat een Italiaanse inwoner met ons op de foto wou. Alle inwoners waren maar wat blij om mee op de foto te gaan. Monica en haar dochter Celeste kwamen al mee bij het woordje ‘picture’.

Intussen waren Britt W, Julie, Charlotte VO en Femke wat verder een grot aan het bezichtigen. Maar toen begon het ineens te hagelen! De Italiaanse inwoner nam gewoon de benen en liet ons achter in de hagel en wind. Lekker dan 🙂 We lieten ons niet ontmoedigen en zochten iemand anders.

Ook hebben we nog hele lekkere koekjes gekocht bij een oude, lieve mevrouw. Lekker dat die waren! Je kan ze vergelijken met een soort madelijntje met rozijnen in.

Onze kuiten hebben het zwaar te verduren gehad, maar daar komen we wel overeen. En hopelijk leven we nog een lang en gelukkig leven!

Stijn, Ids, Ruben, Wout & Kevin: Eggy Scott Mie Scott May

Eggy had ons direct onder zijn vleugels genomen en we voelden al direct aan dat hij onze voogd was. Vooral omdat hij direct op de kaart aanduidde waar de cafeetjes waren, waar we dan ons plan hebben uitgestippeld, met een cocktailtje hier en een biertje daar (onder het arendsoog van Eggy). Een paar pizzaatjes later gingen we weer op weg. Na een paar meter vonden we een lokaal kruidenierszaakje dat eigenlijk feitelijk alleen maar wijn verkocht. Dit kochten we dan ook, want dat was een van de opdrachten (de leerkrachten hadden in de bundel een soort van codetaal gezet die wij natuurlijk meteen ontcijferden… lokale specialiteit = witte wijntjes drinken).

Toen we dat achter de rug hadden, gingen we echt op pad, we vonden alle plaatsen en maakten de meest geweldige foto’s met de meest geweldige Italianen, zelfs met Italiaanse honden! Iedereen die een hond aan zijn zijde had, was er heel blij mee, maar Stijn zijn hond vond hem niet zo leuk, dus verhuisde hij naar Ids.

Stijn was dus niet zo geliefd bij de honden, maar bij ons wel! Hij was namelijk samen met Wout onze reisgids. Zelfs in de kleinste straten, sommigen zelfs kleiner dan Robbe Van Doren, die overigens niet in onze groep zat aangezien hij voorstander was van een veelbesproken verbod in onze hechte groep. Dit verbod was doorslaggevend voor de vorming van de groepjes van deze dag.

Uiteindelijk kwamen we bij wijze van heelhuids aan bij de Duomo d’Orvieto.

Na een kleine aanslag op Ids zijn waterflesje terwijl hij aan het drinken was, pakte Eggy ons weer ergens mee naartoe. We hadden zo een vermoeden dat we naar een café gingen aangezien Eggy zo doorliep en heel enthousiast was, maar dat bleek niet zo te zijn. We kregen een ijsje van het geld waar wij zo hard voor hebben gewerkt op de schoolfuif en het winterfeest!

Na helemaal naar beneden te wandelen van die oh zo grote heuvel of berg, de benaming kan discussie opwekken maar eigenlijk is het gewoon een kwestie van perspectief, kwamen we aan bij de bus, waar we dachten dat de wandeling wel voorbij zou zijn, maar dat was niet het geval! Onze geliefde Swa bracht ons naar een dorpje waar wij helemaal omhoog moesten wandelen, toen weer naar beneden en dan weer naar boven om vervolgens weer naar beneden te gaan om bij een brug te komen met prachtig uitzicht waar we niet over gingen om weer naar boven te lopen, enzovoort en zo verder maar dit lijkt ons wel een moment om onze kin af te vegen en te stoppen met zeveren. We kwamen weer aan bij de bus en we gingen weer op weg. Ook al kwam door een klein akkefietje de bus vast te zitten, desalniettemin sprong Eggy uit de bus en ging hij als gemotiveerde verkeersbegeleider te werk om ons Swake even spook te laten rijden waardoor we weer verder konden.

We laten het hier maar bij, want anders wordt onze tekst misschien nog wel aan de lange kant.

We sluiten nog wel af met een gedichtje…

Vriendschap is heel speciaal,

niet weggelegd voor allemaal.

Maar met jou,

lach ik me blauw,

uit ik een traan,

laat ik me gaan.

Dat is nou,

waarom ik van je hou.

Als vriend, als mens

ben jij alles wat ik wens!

Lorenza, romy, Lara en Amber

Orvieto classico, een lekker wijntje om de dag mee te starten!?? (Natuurlijk enkel als souveniertje voor de familie) Door het wisselvallige weer hebben we Orvieto te zien gekregen tijdens alle vier de seizoenen, wat het niet minder charmant maakte. Integendeel, de regen zorgde voor een beetje verfrissing tijdens onze bergbeklimmingen.

Een beetje geld afhalen, wat kaas kopen op een marktje, een paar plaatjes van foto’s maken met de plaatselijke bevolking … we waren vandaag dus wel echte toeristen.

Op de trappen van de kathedraal in het zonnetje genieten en dan te horen krijgen dat we een ijsje kregen maakte de dag écht helemaal af!

Laten we hopen dat de volgende dagen ook zo mogen zijn!(Maar misschien wel beter zonder Mr. Voeten en Rob die een voetbal in een mevrouw haar gezicht trapten)

Wij zijn Lukas, Florian, Miro en Nathan, oftewel de De Medici’s.

We waren een van de groepen die vandaag streden voor de overwinning van het stadsspel. We deden erg ons best. Dat maakte dat het een zeer vermoeiende dag was. Zeker omdat Nathan zijn oriëntatievermogen toch niet helemaal op punt stond. Het deed deugd om even nadien te kunnen proeven van een panini en de plaatselijke wijn, de Orvieto classico. Deze wijn smaakte erg goed, daarom kochten we vervolgens elk een flesje voor thuis in de plaatselijke delicatessenwinkel. We eindigden met een andere Italiaanse specialiteit, gelato. Heerlijk om dat in een stralend lentezonnetje te kunnen op eten.

Groep: Anlelo

Anouck, Leen, Loes en Lotte

Beste

Vandaag zijn wij op een gegeven moment verkeerd gelopen. We zagen toen een mogelijkheid om een berg op te klimmen om sneller op het juiste pad te geraken. We zijn echter door een olijfgaard geklommen. Wat een gedoetje maar zeker een avontuur!

Hierna zijn we snel een winkeltje ingelopen om een Classic Orvieto wijntje te kopen! Deze hebben we al lopend door de gezellige straatjes samen geproefd!

Een dag met veel plezier!

Groetjes, Jozef

(Noor Ruts, Charlotte Hensen, Kato Ruts, Lissa Pauwels, Cato Van Boogaert en Ilke Meeusen)

Vandaag, 1 april, brengen we onze dag door in Orvieto. Onze wandeling begon in een aangenaam zonnetje, maar wanneer we bovenaan het stadje stonden, zagen we een enorme regenwolk aankomen. Het duurde niet lang of de eerste druppel viel al naar beneden. We liepen snel door, waarna we onder een overwelfd steegje konden schuilen. Op dat moment hebben we drie heel leuke mensen uit Michigan leren kennen. Ze spraken Engels, waardoor ook wij ons beste Engels moesten bovenhalen. De drie vrienden (Alice, Alexa en Alex) waren heel spontaan en vroegen al meteen naar onze Snapchat. We waren erg onder de indruk omdat ze zo sociaal en vriendelijk waren. Na een korte babbel namen we afscheid en wandelden we verder naar een gezellig restaurantje om iets te eten en te drinken. Hier hebben we een lekkere wijn uit de streek geproefd. Om ons bezoekje aan Orvieto af te sluiten werden we nog verwend met een lekker ijsje. Hmmmm.

De Egidius Smet fanclub

De queeste van Egidius

Orvieto was de volgende halte in Eggydius’ grote reis. Het land van de witte wijn. De fanclub volgde Eggydius in dit klein stadje om een rondleiding te krijgen. Aangekomen aan de rand van het stadje, stopte Eggydius plots. Na een op Eggydius’ wijze korte uitleg, kreeg de fanclub een bundel. In deze bundel zat een puzzel, enkele kaarten en vragen over Orvieto. Het was onduidelijk wat ze moesten doen, dus wendde de fanclub zich tot Eggydius. Er was echter een probleem: Eggydius was verdwenen. Na goed zoeken besloot de groep om de bundel te gebruiken om hem te zoeken. In de bundel stonden vragen in die de club naar Eggydius leidde. Dit avontuur duurde zeven uur.

De weg naar de eerste opdracht was vlotjes gelopen. Het weer was mooi en de mensen vredevol. De eerste opdracht was niets voor een fanclub van Eggydius Smet. Ze moesten enkel een foto nemen met de lokale bevolking. De fanclub koos voor een groepje van drie personen. De oudste van de drie wou niets te maken hebben met de trouwe fans. De jongedame van het groepje gaf ons het jongetje en nam zelf de foto. Dit is de plaats waar de uitverkorene werd gekozen door God. Uit de foto werd duidelijk dat Hij Tijmen de verantwoordelijkheid gaf om het groepje voor de rest van het avontuur te leiden.

De weg naar de volgende opdracht verliep eerder stroef. De fanclub werd namelijk belemmerd door een klein kerkje in het centrum. Ze mochten enkel doorgaan als ze konden raden wiens hoofd hoog in de voorgevel zat en in de nissen boven het hoofd. De enige manier om dit te weten te komen, was om het kerkje te beklimmen. Na een lange tocht naar de top, slaagde fan Jurriën erin om het hoofd te identificeren. De club werd hierna toegelaten om verder te trekken naar de volgende opdracht. Het volgend deel van de tocht bleek ook niet makkelijk te zijn. De fans moesten langs diepe ravijnen lopen, maar dit was niet de grootste probleem voor de club. Orvieto stond berucht om zijn regen en het begon net te regenen, tegen het einde van de reis. De club probeerde de regen te trotseren, tot fan Noé enkele brandwonden had opgelopen van de regen.

Het gezelschap schuilde in een lokaal wijnwinkeltje waar per toeval ook de laatste opdracht op hen wachtte. Ze kregen van een vriendelijke, oude man een uitgebreide uitleg over de wijnen in de regio van Orvieto. Na goed luisteren en het trotseren van enkele indringers, konden ze de opdracht voltooien. De opdracht luidde: reis niet enkel voor jezelf, maar ook voor je geliefde. De club wist direct wat hun te doen stond. Ze hadden nu alle opdrachten voltooid, maar wisten niet wat te doen.

De regen kwam terug en het gezelschap moest weer vluchten, maar er was iets ongewoons aan deze regen. Het regende overal zo hard dat het zelfmoord was om ook maar een voet buiten te zetten, behalve boven de kerk. De arendsogen van fan Simon merkte dit direct op en holde naar de kerk. Deze onverwachte reactie verbaasde de rest voor een seconde en ze liepen Simon achterna. Toen ze de kerk hadden bereikt, stond Eggydius in het midden van het plein. Opmerkelijk was dat hij een blauw-witte jas aan had die de fans nog nooit hadden gezien. Ze gaven hem de bundel en vertelden tot in het diepste van de nacht over hun avontuur…

Gallina vecchia fa buon rodo (Thibaut, Simon V, Seppe W, Noah K, Siebe & Wouter)

Op de strada tussen Firenze en de eeuwige città (Roma) hebben we het pittoreske stadje Orvieto bezocht. Dit onder de deskundige begeleiding van de capo dei capi: Eggidio. In de città zelf hebben we een stadsspel gespeeld. Meteen na het begin van het spel had Noah al de incontro del giorno. Hij ontmoette een oude amico die hij al due anni niet meer gezien heeft. Na moeilijke onderhandelingen in het Italiaans heeft Wouter een bottiglia di vino kunnen kopen. Ook Seppe en Siebe hebben met de nodige moeite nog een lekkere fles vino bianco kunnen kopen. Simon heeft na een moeizame zoektocht nog een stuk pizza gekocht. Tussendoor was er een stevige regenbui. Gelukkig komt er na regen altijd zonneschijn en hebben we nog even in de zon kunnen genieten van la bella vita.

Ciao ed a domani!

Lou, Niels, Michiel en Kwinten (beter bekend als de viervijf)

Een zware dag in vermomming. Zo zullen we het maar noemen; Het aanspreken van willekeurige Italiaanse inwoners blijft toch maar een uitdaging. Die arme mensen waren verrast toen we ze vroegen om mee op de foto te gaan, in plaats van de foto te nemen. Na het bezoeken van de heuvelachtige, maar rustige stad Orvieto viel de afdaling voor de meesten van ons toch wat tegen… ‘t is precies daarom dat het een zware dag in vermomming was, wat een rustige dag leek te zijn eindigde in een toch (iets te) zware wandeling 🙂

Er waren eens koetjes (Lora, Britt M., Anne, Lore en Jodie)

Zij reden met hun busje door Toscanewonderland. Op een dag cruisden ze naar een gezellig dorp, genaamd Orvieto. Daar bracht een steile kabellift hen naar boven, waar ze meteen meegevoerd werden. Meer bepaald door Wim (meneer Vangheluwe), vanaf dat moment was opperste concentratie uiterst belangrijk. 3…2…1 Start, het stadsspel kon beginnen. Kronkelen door de smalle en erg gezellige straatjes, op de foto met onbekende, knappe Italianen, een puzzel oplossen, de lokale bevolking om hulp vragen… Een hele hoop zaken waar de koetjes maar al te graag voor streden.

Natuurlijk is het logisch dat dit niet ongepaard ging met wat ongemakken. Niet slechts regen die uit het niets uit de hemel viel en later zelfs samenwerkte met de zon (regenboog gemist). Ook erg steile hellingen bergop waardoor de koetjes toch even moesten uitblazen op de top, enkelen (Lore en Britt) waren zelfs zo dapper een spurtje te trekken naar boven. Maar niks wat de koetjes tegenhield om het spel te winnen, vol goede moed brachten ze het spel tot een geweldig einde!

Bovendien kwamen ze allerlei opmerkelijke zaken tegen. Eerst van al een grappig jongensduo, zij kregen een merkwaardige opdracht. Een groet naar de leerkrachten, hoe moet je dat verzinnen vroegen de Italiaanse vrienden van de koetjes. Misschien een versje over koetjes, hoe cool is dat? Na veel lachen en Italiaans gepraat (wat voor de koetjes slechts gemurmel en Chinees was), kregen ze eindelijk te horen hoe het versje klonk. ‘’C’era una volka, vacca Vittoria, Muore la vacca finis ce la storia’’

Na die erg grappige ervaring, kwam er nog maar eentje bij! Schuilen is soms wel eens handig, daarom besloten de koetjes de regen te ontwijken door onder een afdak van een apotheker te gaan staan. Merkwaardig genoeg was een durex – automaat wat de koetjes even in shock achterliet. Maar toch, herinneringen moeten vastgelegd worden. Een fotootje was dus niet ongepast, enkele lokalen lachten ons maar al te graag toe poserend voor de automaat.

Eenmaal aangekomen aan de grote Dome, werden alle koetjes stil van deze gigantische brok architectuur. Het zonnetje vergezelde ons toen een ijsje een weg zocht naar onze buik en nadien was een wandeling naar het dal een mooi einde van deze uitstap naar het mooie Orvieto!

Buona note,

Xoxo

De koetjes

Recente berichten
Contacteer ons

We zijn er momenteel niet. Maar u kan ons steeds een e-mail sturen, wij proberen zo snel mogelijk te antwoorden!

Not readable? Change text. captcha txt

Start typing and press Enter to search